Argi dagoenez, egungo kapitala, batez ere eta bereziki, finantzarioa da. Kapitalismo industriala, eta berari loturik zeuden Marxen plusbalioaren analisiak, balio-teoriari buruzko aspaldiko eztabaidak labur samarrak geratu dira. Izan ere, dena, edo ia dena zeharkatu du kapital finantzarioak. Bera da nagusi, bera da agintzen duena, bera da ikertu behar dena. Berari aurre egin behar zaio. Are gehiago, finantza-sistemak bereganatu egin du ekonomia erreala. Dena den, Marx-ek, beste era batera noski, zutik irauten du.

Aipatu bezala, idazteari ekin nion 1972an, denbora hartako  Anaitasuna  aldizkarian. Harrez geroztik, hamaika artikulu, hainbat saio eta baita zenbait liburu ere idatzi ditut, beti Graham Greene-ri kasu eginez: “to write about things that matter ”, alegia, gauza garrantzitsuei buruz idaztea. Izan ere, horrela esan zion Graham Greene idazleak John Perkins hiperjamesbond pertsonaia errealari.

Zientzia da horrelako gai garrantzitsua. Horrelako arloan eman ditut urte asko, hala natur zientzietan (fisikan batez ere) nola gizarte zientzietan (ekonomian bereziki).

Bide luzetxo horretan, aparteko gidariak izan ditut, beraien lanak noski: C. Snow, A. Sokal eta J.Bricmont, R. P. Feynman, S. Weinberg, R. Wray, W. Mosler, B. Mitchell, …

Aspalditik Snow-ek bi kulturaren bereizketa salatu zuen: alde batetik humanitateak ditugu, beste aldetik natur zientziak. Kultura bakoitzak bestea enoratu du. Gizakia eta beronen mundua ulertzeko gehien eman duten bi arlo horiek elkarri bizkarra emanez egon dira.

Sokal eta Bricmont-ek izugarrizko salaketa egin dute, zientzia, sasi-zientzia eta etengabeko eta zentzurik gabeko hitz-jarioa bereiziz.

Hona, kasu, hitz garbi batzuk: “… zientziaren estudioen harrokeria epistemologikoa eta metodologikoa estudio horien gauza garrantzitsuetatik alegia, zientziaren eta teknologiaren rol sozial, ekonomiko eta politikoetatik) desbideratzea besterik ez dira.”

Feynman-i irakurtzea plazera da, baita barre eragitekoa ere. Weinberg maisua da, erabatekoa.

Azken bolada honetan, 2008tik aurrera, eta ekonomiari dagokionez, Wray, Mosler eta Mitchell-en inguruan ibili naiz: ekonomian ezagutzen ditudan autorerik onenen inguruan, inolako dudarik gabe.

Aparteko maisuak, beraz, eta guztiok, zeinek bere arloan, gauza garrantzitsuei buruz (things that matter, alegia) idatzi dute.

Idaztea eta eskribitzea (edo izkiribatzea) bereizi zituen gure Gabriel Arestik. Hortaz, idatzi bai, baina zertaz? Literaturaz? Poesiaz? Ongi. Eta bitartean, zer?

Bitartean gauza askotxo gertatzen dira munduan, baita gure Euskal Herrian ere. Literatura, poesia, kultura, politika, konpromisoa, elkartasuna, … eta euskal gazteria. (Excursus: Maldan behera)

2 Idaztea, noraino da librea?

Sormena literaturan eta zientzian

1. Sarrera gisa

Euskal idazle ‘neutroak’ bide daude, alegia sormena izanik haien helburua, dirudienez, sormena objektiboa da: ez dagokio ez inongo emakumeri, ezta inolako gizoni ere, ‘idazle’ hutsei baino. Idazle ‘neutro’ hori ezerk kutsatzen badu, kulturak, gizarteak, giro soziologikoak markatzen ditu, ez besterik, ez inolako generorik. Gure idazleak, gazteak behintzat, generorik gabekoak omen dira. Generoak ez ditu markatzen beren obrak.

Aspaldiko eztabaida bertsua ezaguna daukat zientzian. Hau da, zientzialariak gizartea konkretu batzuen ispilu besterik ez direla esaten duen leloa. Marxismo leninismo arrunt eta atzerakoi batean hasi zena, eta stalinismo eta maoismo merkearen bidez zabaldu zena, badirudi, berandu bada ere, gure euskal idazle gazteongana iritsi dela.

Zientzian, sormen zientifikoan dela eta, antzeko leloak entzun ziren: Einsteinen erlatibitate teoria, kasu, judua zen, burgesa zen, … Horrelakoak eta are gogorragoak irakurri izan dira mendebaldeko zientziaren historian. Baina Einsteinen burmuinean, fisikan gertatzen diren zenbait fenomeno ulertzea besterik ez zegoen, zientzialari handi guztien garunean egon den kezka bertsua, alegia kanpoko munduan dauden lege fisikoak, kimikoak, edo biologikoak ulertu nahi izatea. Eta helburu horretara soilik burmuin pribilegiatu batzuk iristen dira, lan asko eta etengabea egin ondoren.

Richard Feynman Nobel saridunak eta fisikariak idatzi zuen moduan: “We have been led to imagine all sorts of things infinitely more marvelous than the imaginings of poets and dreamers of the past .” (Bego, oraingoz, sormen zientifikoari buruzko aipu hori. Sormen zientifikoa versus sormen literarioa beherago ukituko dut.)

Antzekoa gertatzen ote da literaturan? Ez dakit. Baina, Idatziko ote zukeen Virginia Woolf-ek idatzi zuena baldin eta emakume barik, gizonezkoa izan balitz? Bizirik dagoen emakume idazle kanadar aparta den Margaret Atwood-ek gauza berberak idatziko ote lituzke, baldin eta gizona balitz? Ez dut uste. Sormen objektiboa literaturan? Gogorra egiten zait horrelako bitxikeria irenstea, gogorregia.

Hori kontuan edukiz, aspaldiko literatur ekitaldi batean, emakume-burmuinak eta gizon-burmuinak ezberdinak direla esatera ausartu nintzen. Horreur! Zalaparta itzela: “sormena, sormena da helburu eta horretan denak berdin”. Egalité , fraternité et liberté… badakizue… Iparraldean esaten den bezala: hitz ederrak egia balire…

Gizonezkoen burmuinak, garunak eta emakumezkoenak berdin bide dira, sormen literarioen ikuspuntutik… Omen, behintzat euskal poeta gazte batzuen aburuz.

Baina Louann Brizantine neuropsikiatra iparamerikarrak (The Female Brain izeneko liburuan, 2006, eta bere esperientzia luzean) frogatu duen moduan, neuronek bi mundu, bi errealitate bereizten dituzte: errealitate maskulinoa eta femeninoa. Garunetan dago giltza. Emakumeen garunean gertatzen diren erreakzioak zergatik eta nola gertatzen diren azaldu du emakume horrek.

Brizantineren arabera, garuna aztertzerakoan, emakumezkoei dagozkien zenbait zantzu garbi azaltzen dira: hala emozioetan nola memorian zein oroimenean. Gizonen eta emakumeen arteko aldeaz jabetzeko, liburua irakurri beharra dago. Ez soilik irakurri, aztertu eta kritikatu ere. Neuronek agintzen dute, eta berorien funtzionamenduek gizonezko eta emakumezkoak bereizten dituzte. Brizantineren lanak kontuan harturik, badirudi, Euskal emakumezko poesiak, nobelak, ipuinak eta abar “pixka bat” desberdinak izan daitezkeela. (Batzuek badakigu, ongi jakin, ezberdinak izan direla, direla eta izango direla!)

Garuna ez da batere neutro. Norberaren arabera (euskaldun izan ala espainola, zuri ala beltza, emakume ala gizonezkoa, heterosexuala ala homosexuala, yankee ala indiarra, …) idazten da literatura ona egin nahi denean, non emozioek, memoriak, oroimenak, eta abar luze batek aparteko garrantzia baitaukate.

2. Hiru errealitate desberdin. Hiru sormen ezberdin

Logikan aritzen ziren askok errealitate soil eta bakar bat irudikatu nahi zuten. Orain, alta, badakigu hiru errealitate ezberdin daudela:

1) matematikoa (eta logikakoa);

2) materiala (eta soziala);

eta

3) fikziozkoa (literatura, poesia, pintura, eskultura, musika,… artea oro har).

Logikariek erabiltzen duten sinbologia erabiliz, Ǝx delakoa honela irakurtzen da: “x existitzen da”, edo “badago x”. Hiru errealitate mota kontuan edukiz, aipaturiko existentzia ez da nahiko eta, beti,horrelako zerbait idatzi behar da:

Ǝx Ʌ x matematika da: “

badago x eta x matematika da

”Ǝx Ʌ x materia da: “

badago x eta x materia da

”Ǝx Ʌ x fikzioa da: “

badago x eta x fikzioa da”

Matematika eta logika munduan egiak absolutuak, betikoak eta osoak dira: kasu, “log 10 = 1” guztiontzat eta betiko egia osoa da.

Mundua materialean (fisikan kimikan, biologian) egia topatzeko metodo zientifikoa deitzen dena erabiltzen da. Jakina da XIX. mendetik datorkigun eztabaida, hots, ea metodo zientifiko hori aplika ote daitekeen mundu sozialean (ekonomian, soziologian, eta abarrean). Baina hori ez dugu hemen ukituko. Beste aldetik psikologian (non genetika, ingurunea eta borondate librea aritzen diren) dauden eztabaidak bukaezinezkoak dira. (Zientzia eta sormen zientifikoa aipatzerakoan batez ere fisikan gertatu zenari begiratuko diogu, zeren aipatu nahi duguna argiago eta adierazgarriago ikus baitaiteke arlo konkretu horretan.)

Mundu materialean egiak erlatiboak (arlo konkretu bati dagozkio), behin behinekoak (historian zehar, zientzialari berriek teoria berriak asmatzen dituzte), eta partzialak (gero eta hobeto ezagutzen da mundu material hori).

Fikziozko munduan egia autore konkretu bati dagokio (bera Mozart, Van Gogh, Miguel Angel, Shakespeare edo Anne Sexton izan). Autoreak nahi duena plazaratzen du.

Matematikazko egiak ez dira fikzioak: guk gizakiok sorturiko mundu berezi bateko, mundu platoniko bateko egiak baizik. Mundu hori guri dagokigu, geuk ezarri ditugu mundu horren arauak eta ‘legeak’.

Halaber, mundu materialean (eta sozialean) azaltzen diren egiak ez dira matematikazko egiak bezain zehatzak. Izan ere, mundu materialeko egiak behin behinekoak dira (garun pribilegiatu berri batzuek teoria sakonagoak eta indartsuagoak sortzen dituzte denboraren poderioz). Mundu hori guregandik kanpo dago, eta bertan dauden legeak ez dagozkigu guri. (Ilargia hor egongo da, ni bizirik ala hilik egonda, eta berak lurraren inguruan biraka ariko da, guri ez dagozkigun lege fisiko batzuen arabera).

Lege fisiko, kimiko edo eta biologikoak deskubritzea aparteko zientzialariri, aparteko garunei dagokie. Fikzioan, aldiz, autore konkretu batek jartzen ditu beren mugak, bere arauak, bere intuizioak, bere sentimenduak, bere nahiak, bere ‘mundua’, …

Artean: subjektibotasunaren araberako lana da emaitza.

Zientzian: guregandik kanpo dauden lege objektiboak deskubritzea da helburu.

Matematikan: gizakiok sorturiko lege objektibo berezi batzuen bitartez aritzen da.

Argi dagoenez, mundu horietan guztiotan garunak dira garrantzitsuenak. Hiru errealitate desberdin horiei, hiru sormen ezberdin dagozkie. Kasu, sormen literarioak ez dauka zer ikusirik, eta ez du behar eduki, inongo sormen zientifiko zein matematikorekin. Garun apartak behar dira hiru esparru desberdin horietan, baina eginkizunak, helburuak, eta emaitzak erabat desberdin dira.

3. Norgehiagoka?

Charles Snow-ek aspaldian salatu zuen mundu literarioan eta mundu zientifikoaren artean zegoen (eta oraingoz dagoen) jauzia.

Hain handia da ezen maiz, beti ez aipatzearren, bi mundu horiek badirudi elkarren aurka ari direla. Nahikoa litzateke Feynman-en aipua: “Our poets do not write about it [science]; our artists do not try to portray this remarkable thing. I don’t know why. Is no one inspired by our present picture of the universe? This value of science remains unsung by singers: you are reduced to hearing not a song or  poem, but an evening lecture about it .”

Eta fisikari aparta hark poeta bilakatu nahi zuen, gutxienez, hitzaldi baterako. Hona berak idatzitakoa:

There are the rushing waves

mountains of molecules

each stupidly minding its own business

trillions apart

yet forming white surf in unison.

Ages on ages

before any eyes could see

year after year thunderously pounding the shore as now.

For whom, for what?

On a dead planet

with no life to entertain.

Never at rest

tortured by energy

wasted prodigiously by the sun

poured into space

A mite makes the sea roar.

Deep in the sea

all molecules repeat the patterns of one another

till complex new ones are formed.

They make others like themselves

and a new dance starts.

Growing in size and complexity

living things

masses of atoms

DNA, protein

dancing a pattern ever more intricate.

Out of the cradle

onto dry land

here it is standing:

atoms with consciousness;

matter with curiosity.

Stands at the sea,

wonders at wondering: I

a universe of atoms

an atom in the universe.

Badaude lehian aritzen diren olatuak

molekulen mendiak

bakoitzak ergelki bere kontuez axolatzen

trilioiak aparte

baina batera olatu-apar zuria eratzen.

Mendeak eta mendeak

edozein begik ikus zezakeen baino lehenago

urtetik urtera

durrundatuki lehorra joz orain bezala.

Norentzat? Zertarako?

Planeta hil batean

inolako bizitzarik entretenitzeko.

Inoiz ez atsedenean

energiak torturaturik

eguzkiak miragarriki alferrik galdurik

espazioan isuririk

Pixka batek itsasoari orroa eragiten dio.

Itsaso sakonean

molekula guztiek errepikatzen dute

elkarren modeloa

harik eta multzo berriak eratu arte.

Beraiek bezalakoak eratzen dituzte

eta dantza berri bat hasten da.

Tamainan eta konplexutasunean haziz

bizidun gauzak

atomoen masak

ADN, proteina are korapilatsuagoko modeloa dantzatuz.

Sehaskatik at

lur lehorraren gainean

hortxe dago

zutik:

kontzientziadun atomoak; 

jakinguradun materia.

Zutik itsasoan,

harriduraz harrituta: ni neu

atomoen unibertso bat

atomo bat unibertsoan.

Poesia? Zientzia?

4. Tartean zabor intelektuala nonahi

Zaborra nonahi agertzen da, baita mundu ‘intelektualean’ ere. Hona hemen gure herri honetan oso zabalduta dagoen aitabitxi bat, Freud alegia.

Zer esan berari buruz eta haren jarraitzaileei buruz, apezño berriei buruz? Dena esanda dago. Hortaz, hona hemen ohar xume batzuk besterik ez.

Beraren prosa oso ona bide da, zeren, ezaguna denez, Alemaniako prosa zientifikoaren sariak beraren izena baitauka. Baina beste kontu bat, erabat desberdina, haren prosaren edukia da. Onenean, psikoanalisia hitzontzikeria hutsa besterik ez da. Baina zabor intelektual hori apezño berriek serio hartzen dutenean, arrisku bilakatu daiteke. Izan ere, ongi dagoen buru bat, burmuin bat gaiztotu ahalko dute zeharo. ‘Egoa’, ‘superegoa’, ‘estutasuna’, ‘larritasuna’, ‘ametsen interpretazioa’ (sic).

Eta tartean etengabeko ad hoc-eko hipotesiak: “Hau esan duzu, baina beste hura esan nahi zuen (sic) zeure inkontzienteak ”.

Inolako funtsik gabeko hitz-jarioa. Kasu, desioen betetzearen gabeziak sortzen omen du estutasuna, ‘zulo’ horiek betetzen ez direnean.

Spinoza, aldiz, desio, gurari eta nahiak betetzeko, etengabeko inmanentziaz mintzo zitzaigun, poztasuna aldarrikatuz. Freuden, eta oro har, psikoanalista guztien bekatu txikia ondokoa da: azaleko erudizioa barra-barra erabiltzea, inongo lotsarik gabe, testuinguruan erabat kongruentziarik gabekoak diren termino tekniko mordoa hedatuz.

Okerrena beste hau da, alegia, esanahi gabeko esaldiak manipulatzea. Izan ere, autore ospetsu horren hitzen toxikapenaz mintza daiteke, hitzak esanahiez inongo ardurarik gabe erabiltzen dituelako. Iruzur eta zantarkeria intelektual horiek salatu behar dira, inolako dudarik gabe. Freud joan zen baina horren atzean geratu den segizioa ikaragarria da. Izan ere, Freud jarraitzaileen artean,“hoberena” eta aipatuena, inolako dudarik gabe, Lacan izan da.

Lacanek eta lacanzaleek maisuari kasua eginez, honako araua erabiltzen dute: “Ezein esaldik ez du esan nahi berak dioena”. Zer ote dira, bestela, “Lacanen sexualitatearen teoremak ” (sic)? Eta hori gutxi balitz, hona neuri gehien gustatzen zaidan perla: “Gure zakilak √-1, hots, i zenbaki imaginarioa berdintzen du”. Ikaragarria!

 Chomsky-k dioenez, “I knew Lacan personally and I never understood a word he was taking about  (…) I have a strong feeling that he was playing jokes, that he was trying to see how crazy he could be and still get people to take him seriously ”.(The Architecture of Language, p. 47), eta ohar batean (p. 77),“(…) my frank opinion is that he [Lacan] was a conscious charlatan ...”

Gure herri zafratu honetan, zabor intelektual hutsa den psikoanalisia oraindik zientzia gisa (?!) aurkeztu nahi izan da. Are gehiago, apezño berriak gai izan dira Freud, Lacan, Mao eta gaizki erabilitako multzo-teoria erabat nahastea, zorabioaren zorabioa lortuz. Honela, kasu, horrelako bitxikeriak irakurri ahal izan ditugu: ENAMa (hots, Euskal Nazio Askapenerako Mugimendua) “anitz infinitua da” (sic). Eta lasai gelditu! Euskal basamortu intelektual honetan maizegi agertu dira horrelako baieztapen miragarriak.

Stalinen denboran, lehengo Sobietar Batasunean lysenkoismoa hedatu bazen ere, eta Alemanian, nazien denboran, Einsteinen erlatibitate teoria ‘zientzia judu’ gisa hartua bazen ere, gure txoko honetan irrazionalkeria bultzatzen da eten gabe.

Baina arrazionaltasuna ez da arrazionalkeria, objektibotasuna objektibokeria ez den bezalaxe. Arrazoia erabiltzea ez da esoterismoan murgiltzea, kasu, psikoanalisian aritzea. Arrazoitik kanpo ez dago inolako paradisurik, are gutxiago psikoanalisiaren bidez analizatu daitekeena. Arrazoitik at ez dago inongo salbaziorik, amildegi itsu eta iluna baizik, totalitarismora eta faxismo berrira daraman amildegia.

Badakigu, ongi jakin gainera, zer-nolako eztabaidak dauden metodo zientifikoaz, natur zientzien eta gizarte zientzien arteko ezberdintasunez, teoriaz, hipotesiaz eta metodologiaz. Gizarte- eta giza zientzietan (edo dena delako arlo horretan) murgiltzen diren progreen, modernoen, post-modernoen eta gainerako jendilajearen hitzontzikeria agerian utzi behar da. Arazoa funtsekoa da. Hortaz, hemen dauzka irakurleak oso salaketa mamitsu eta adierazgarriak: Sokal eta Bricmonten (1999) Imposturas Intelectuales liburua eta Sokalen webgunea, Sokal-en parodiak sorrarazitako ‘literatura bereziaz’ jabetzeko.

(Espero dezagun barre eragiteko balioko dutela lan horiek. Hauxe da psikoanalisten bi ezaugarrinagusi: (a) oso pertsona serio eta aspergarriak dira, izugarri molestatzen baitzaizkie irribarreak; eta ‘autoritatearen’, alegia maisuen (Freud, Lacan,..) kontrako argudioak eta kritikak ez dituzte onartzen. Egin froga, eta ikusiko duzu!)

Hona hemen lekukotasun bat: The Organization of Behaviour: A Neuropsychological Theory liburu ederraren  autorea zen Donald Hebb neuropsikologoak, jubilatuta zegoela, aparteko hitzaldi ona eman zuen Montrealeko McGill University-n, 1984an. Bere garapen intelektualaz aritu zen. Jubilatuta egon arren, izugarrizko indar eta kemen intelektuala erakutsi zigun. Azkenean, jendarteko batek psikoanalisiaz galdetu zion. Hona haren erantzuna: “Norberaren bizitza intelektualean psikoanalisiari gehienez zortzi  (8) minutu dedikatu behar zaio. Besterik ez”. Uste dut Hebb oso eskuzabala zela.

5. Modestia, zehaztasuna eta ironia

Titulu honekin idatzi dute, berriz ere, Bricmon eta Sokal-ek. Hona bi autore horiek lantxo horretan aipatzen dutenaren laburpena:

(a) Bouveresse-k, frantziar filosofoak, Sokal eta Bricmont-ek defendatzen dituzten ideia berberak defendatzen ditu.

(b) Bouveresse-ren kritika sendoagoa da eta are gogorragoa Sokal eta Bricmont-ena baino.

(c) Bouveresse-k ongi ezagutzen zituen Althusser eta Lacan.

Geroago, École Normale Supérieure delakoan ikusitakoa, “sasi-zientzia, filosofia txar eta politika imaginario”-tzat salatu zuen.

(d) Bouveresse ados zegoen Chomsky-rekin, azken honek honelakoa idatzi zuenean (Language and politics liburuan): “French intellectual life has, in my opinion, been turned into something cheap and meretricious by the ‘star system’. It is something like Hollywood. Thus we go from one absurdity to another –Stalinism, existentialism, structuralism, Lacan, Derrida- some of them obscene (Stalinism), some simply infantile and ridiculous (Lacan and Derrida). What is striking, however, is the pomposity and self-importance, at each stage.”

(e) Bouveresse-ren iritziz, kontua are komikoagoa da autore horiek zientzialarien metodoak imitatu nahi dituztenean.

(f) Hona Bouverese-n hitzak: “Baldin eta zientzia  (…) literaturaren espezie berezia bada, (…) oso gogorra da ikustea zerk geldi dezakeen haren erremintarik teknikoenak manipulazio eta deformazio literario mota guztietan erabilia ez izatetik .”

(g) Bouverese-k frantsesezko mass-median autore horiek daukaten oihartzuna oso gogor kritikatzen du: kazetari horiek, inongo konpetentzia zientifikorik gabe, “nevertheless claim that  what they do not understand may actually very well be understood ”, (esan gabe, noski, zein zentzutan testu horiek ulertuak izan daitezkeen).

(h) Bukatzeko, hona Bouverese berriz: “When criticism, even the most well-founded ones, are directed against intellectuals of a certain stature, they are considered ipso facto prosecutorial and inquisitorial…” 

Aspaldian ohartu zigun George Orwell-ek argi idazteko garrantziaz. Idazteko era, forma zaindu behar da, noski; baina, gauza guztien gainetik, aipatzen den edukiaz jakin behar da. Bestela, iluntasuna eta zabor intelektuala batera joan daitezke, tamalez, gure txoko honetan maizegi gertatzen den moduan.

3) Zein autore/obra d(it)uzu gogokoen?

Zientzia, sasi-zientzia eta sorginkeriak

 A new idea is extremely difficult to think of. It takes a fantastic imagination

Richard P. Feynman,

The Character of a Physical Law

We have been led to imagine all sorts of things infinitely more marvelous than the imaginings of poets and dreamers of the past 

Richard P. Feynman,

The Value of Science

1. SARRERA

1955ean Feynman-ek egindako hitzaldian, The Value of Science izenekoan, ondokoa zioen, alegia, zientzian, eta batez ere fisikan, lorturiko mundu-ikuskera poetek eta ameslariek lorturikoa baino askoz liluragarriagoa dela. Hala ere, gure poetek ez dute ezer idazten horretaz, artistek ez dute irudikatzen aparteko gauza hori, eta kantariek ez dute ezer aipatzen beren kantuetan.

Beraz, Feynman-en iritziz, “This is not yet a scientific age”, hots, “Hau ez da oraindik zientifikoa den aroa.” Badirudi Snow-ek (1959) salatu zituen arlo zientifikoaren eta arlo literarioaren bi kultura desberdinen menpe bizi garela oraindik.

Ikerketa zientifikoan plazer intelektuala sentitzen da. Bestetik, zenbat eta ezaguera sakonagoa izan,sakonagoko mirarizko misterio berriak agertzen dira, galdera berriak. Zientziaren inguruan dagoen isiltasuna zergatik gertatzen da?, alegia, era edo forma berezi batean agertzen delako, hots, musika berezi batean. Izan ere, musika berezi hori matematika da eta matematika hori ulertu behar da diskurtsoari jarraitu ahal izateko.

Badago, noski, prosa zientifikoa deitzen dena, ongi landua egon beharko litzatekeena. Eta horretarako, Paul Dirac-ek egin zuen moduan, ohiko literaturan aritzen diren idazle onengandik askotxo dago ikasteko, sintaxia dela, aditz-moldeak direla, paragrafoen moldeak eta direla, eta abar luze bat (ikus, beste askoren artean, Strunk eta White 1979, Zinsser 1990).

Bestetik, zientzian aurrera jotzeko, gure ezjakintasuna onartzea halabeharrezkoa da, dudarako eta eztabaidarako lekua utziz. Hortik dator autoritatearen kontrako borroka, eztabaidarako ildo irekia. Horregatik dudek ez dute zientzialaria izutu behar, alderantziz baizik. Dudak ongietorriak dira, pentsamenduaren askatasuna islatzen baitute. Agian zientzien ikerketan dagoen filosofia bakarra hauxe da, alegia, dudarako eta kritikarako jarrera irekia, gure ezjakintasunaz jabe izatea eta era berean ideiak eta kontzeptu berriak sortzeko askatasun osoaren amaigabeko grina, azken batean,nolabaiteko “ezjakintasunaren filosofia egokia”. Feynman-en hitzetan (1988, 248or.): “It is our responsibility as scientists, knowing the great progress which comes from a satisfactory  philosophy of ignorance, the great progress which is the fruit of freedom of thought, to proclaim the value of this freedom; to teach how doubt is not to be feared but welcomed and discussed; and to demand this freedom as our duty to all coming generations

Baina literatura berezi hori ulertzen ez dutenen aldetik zientziaren kontrako aparteko erasoak egon dira eta oraindik badaude. Izan ere, zientziaren balioa goraipatu izan den adina, desprestigiatu nahi izan da. Zientziaren ikerketan aurkitzen diren balio bereziak alboratu nahi izan dira, zientzia eta beronen aplikazioa nahastuz, zientzia eta etika korapilatuz eta, azken finean, ikerketa zientifikoaren aurka agertuz.

Bestetik, literatura zientifiko horretan, alegia, diskurtso zientifikoetan murgiltzen ez direnek sasi-literatura berezi bat plazaratu dute. Kasurik nabarmenena eta aipagarriena zientziaren filosofian eta zientziaren soziologian aritzen direnena da.

******

Euskaraz Axularren prosatik gehienok ikasi dugu zerbait. Axularren prosaz gain, Arestirena eta Aita Villasanterena ditut gogoko, ingelesez Hemingway-rena atsegin dudan bezala.

Komenigarria litzaiguke, berriz ere, Villasanteren Euskararen Auziaz delako liburuxka irakurtzea. Prosista on horrek hórrela diosku (150 or.):

«…bai Iparraldean eta bai Hegoaldean ere, bakoitza bere euskalkiari jarraituagatik, gainerakoan —eta euskalkiak eskatzen dituen egokitzapen batzuk gora-behera— sistema berbera nabari da prosagintzan. Prosagintza sistema hori, «salvatis salvandi», sartalde osoan hizkuntza landu guztiek erabiltzen duten berbera da, gainera.(…) esan dugun bezala, horrek ez gaitu gehiegi harritu behar. Izan ere, sartalde eta etzinalde guztian bada prosa egiteko modu bat, leku guztietan bat bera dena; xehetasun batzuetan hizkuntza berezien berezitasunari amore emanez, hori bai; baina hori gorabehera, egia da diogun hau, hots: prosa egiteko tankera berbera dela hizkuntza berezien gainetik. Prosa egiteko modu hori, Mendebaldeko kultura bera bezala, Grezian sortu zen; gero latinak hartu zuen eta latinaren bidez Mendebaldeko hizkuntza landu guztietara zabaldu da. Gure idazle zaharrek, euskalki guztietakoek, bide hori bera hartu zuten. Beraz, Europako beste hizkuntzetako idazleak bezalaxe jokatu ziren. Eta zinez, ez dugu beste biderik (…).

******

2. LITERATURA SASI-ZIENTIFIKOA

Ez dugu hemen aipatuko sasi-zientzian murgiltzen direnak —zertxobait aipatzearren, astrologian zein kartomantzian edo psikoanalisian bezalako zabor intelektualean—. Hori beste kontu bat da.

Begira diezaiegun zientzia arloan ibili nahi dutenei, zientziari buruz ezaguera berezia izan gabe. Zientziaren filosofian mugitzen direnak normalki teoria zientifikoetan bertan oinarritu barik, meta-diskurtso batean aritzen dira. Izan ere, hauexek dira haien ‘ikerketa’-arloko kezkak: Popper-ek ala Kuhn-ek arrazoia duen ala ez; noraino da egiazkoa Feyerabend-ek dioena; zer-nolako logika-motak (sic) zuzentzen duen teoria zientifikoen bilakaera, eta aspertzeraino plazaratzen dituzten eztabaida antzuak eta ergelak.

Kontua argi dago: meta-diskurtso horietan aritzen direnek ez dituzte ulertzen benetako teoria zientifikoak. Feyerabend-ek behin idatzi zuenez, hitzontzikeria mota horietan dabiltzanak autista intelektualak besterik ez dira.

Kasurako, Kuhn-en Iraultza Zientifikoen Egitura delako lan goraipatuaren kontra Weinberg-ek (1998) argi eta garbi frogatu du ez dela izan fisikaren puntako ikerketan inolako erabateko iraultza teorikoa.

Are barregarriagoa eta eskandalu-eragileagoa izan da Sokal-en parodia (Sokal eta Bricmont 1999). Sokalek egun, alde batetik, nonahi azaltzen diren erlatibismo epistemologikoa eta metodologikoa, eta bestetik, giza eta gizarte-zientzietan zenbait pentsalari ospetsuk ulertu gabe erabiltzen dituzten diskurtso sasi-zientifikoa eta sasi-matematikoa salatu ditu.

Filosofia zientziarekin parekatzen denean, azken horren irudia hain sinplea da ezen zientzialarien barregura sortzen duen. Izan ere, zientzialariek beren mugak etengabe gainditzen dituzte, baita beren eginkizunik arruntenetan ere.

Arazoa okerragoa da oraindik, zeren epistemologiaren eta zientziaren artean aspalditik egon den eztabaida sakonak ez baitauka egun inolako zentzurik. Izan ere, Holton zientziaren historialari ospetsuak aspaldian azpimarratu duenez (1984), zientzialari «historikoen» eta egungo zientzialarien artean haustura nabaria gertatu da. Alde batetik, Einsteinen joera zegoen: “Epistemologia zientziaren loturarik gabe eskema huts bilakatzen da. Zientzia epistemologiarik  barik  […] primitiboa eta iluna da.” Bestetik, gaurko puntako ikerlarien joera dago, zeina ohiko epistemologiatik erabat aldendu den.

Nahikoa eta sobera litzateke fisikan izan diren Nobel saridun batzuen kasuak aipatzea —Glashow, Gell-Mann, Feynman edo Weinberg, besteak beste—, hori horrela dela frogatzeko.

Weinberg- ek (1996) dioenez, “…of course we know very well how complicated  the relation is between theory and  experiment…”

3. SORGINKERIAK EUSKAL HERRIAN

Demagun ondoko baieztapen esanguratsuak, oso modu serioan argitaratuak, denak autore soil batek plazaratuak: “Gaur badakigu denok […] fisika matematikoa edo astronomía ere ez direla goitik beheraino objektibo eta razional huts-hutsak: alegia, horiek ere hautapen subjektibo pila baten baldintzapean sortu eta sostengatzen direla…” 

“ Abertzaletasunak elementu subjektiboak eta irrazionalak dauzka, bai. Fisikak ere bai .”

Edo eta honako hau:“Ezerezaren esperientzia, kontzientziari zientziak eta filosofiak ebidentzian ipinia (…) Gure gainean dagoena ez da zerua, espazio huts azkengabea da; mundua gure azpian, ez da oinarri bat, oinarri gabekoa da bera, abismoan.”

Baita bitxikeria hauek ere: “Errealitatea edo Dena azken funtsean zein tipotako Dentasun den erabaki dugularik, orain errealitate partikular bakoitza ezagutzea, azken dentasun haren maneran interpretatzea bihurtuko da.”

“ Zientzia boterea da.”

“ Zientzia tartalo itsua bilakatu da.”

“ Zientziak erlijioaren lekua hartzen du …”

“ Zientzia bera ez da subjektibismoaren erpina besterik .”

Aipamen berezi hauekin bukatzeko, hona hemen nahasketa miragarri hau:

“… juzgatze oro —zientifiko, etiko, estetiko eta nolanahikoa— balio-estea da, hots, subjektuaren apriorizko kriterio edo balioaren (arauaren) arabera kontenplatzea.”

Eta baieztapen borobil hau:“…zientzia eta mitoa nahiko berdinak dira azken finean.”

Gure herri honetan, zabor intelektual hutsa, edo gehienez prosista on baten intuizio bitxien bilgunea, den psikoanalisia oraingoz zientzia gisa (?!) aurkeztu nahi denean, Arestirekin batera hauxe esan behar da: edozein gauza da posible Granadan, hau da, Euskal Herrian.

Zientizismoa eta zientzia, zientzia eta teknologia, erlatibismo metodologikoa eta erlatibismo etikoa, objektibotasuna eta objektibokeria, +A eta –A, den dena dago nahastuta gure mundutxoan.

Jadanik aipatu bezala, Stalin-en denboran lehengo Sobietar Batasunean lysenkoismoa zabaldu bazen, eta Alemanian nazien denboran Einstein-en erlatibitate teoría ‘zientzia judu’ gisa hartua bazen, orain gure txoko honetan irrazionalkeria bultzatzen da etengabe, ez zuzenki (noski!), modu sibilino baten bitartez baizik: Zientzia beste mito (sic) bat besterik ez omen da.

Baina arrazionaltasuna ez da irrazionalkeria. Eta arrazoia erabiltzea ez da esoterismo hutsean murgiltzea. Sasi-zientzia ez da zientzia, eta irrazionalkeria eta esoterismo mota guztien kontra, behin eta berriz arrazoia erabili behar dela aldarrikatu beharrean gaude. Arrazoian oinarritu behar ditugu geure teoriak, proiektuak eta esperimentuak. Baita gizarte-zientzietan egiten dena edo burutu nahidena ere.

Errepika dezagun: Arrazoitik kanpo ez dago inolako salbaziorik, amildegi itsu eta iluna baizik, totalitarismora daraman amildegia hain zuzen ere.

4. WEINBERG COMES TO THE RESCUE

Ingeniari arrunta naiz, ekonomia-zientzietan aspaldiko interes bereziekin eta agian logikak eta matematikak lagundu naute argi pentsatzeko zenbait abilezia apalekin. Esan bezala, urteak dira ekonomia-zientziak niregan aparteko interesa piztu zuela.

Natur zientzietan metodo zientifikoa erabiltzen dela inongo zientzialarik ukatzen ez duen bitartean, badirudi ekonomian ia dena onartzeko prest daudela ekonomialariak. Nominalismoa da nagusi arlo horretan. Gertakariak izendatzearekin batera, stagflazioa kasu, irudi luke zientzialarien eginkizuna bukatu dela.

Are ulertezina zaidana ondokoa da, alegia, ‘zientziaren filosofia’ deitzen den horretan dagoen amaigabeko hitzontzikeria. Popper, Feyerabend, Lakatos, eta abar luze bat aipatzen dira behin eta berriz. Lehen esan bezala, aipaturiko autoreak onenean «metazientzian» aritzen dira, zientzia bera ulertu gabe.

Kuhn bera izan daiteke esaten dugunaren ‘paradigma’ esanguratsua. Haren Iraultza Zientifikoen Egitura izeneko liburuak hitzontzikeria metazientifiko guzti hori irauli du. Urteetan zehar Kuhn-en liburua hainbat eta hainbat arlotan biblia gisa erabili da.

Egun, Weinberg-i esker eta teoría zientifikoen bidez, zientzietako egia objektibo hurbilagorantz doan ildoari jarrai diezaiokegu. Noski, zientzialariek teoria zientifikoak egiaztatzen dituzten eran aldaketak egon dira. Baina aldaketa horiek ez dira izan iraultzaileak, eboluziozkoak baizik: “But these changes have been evolutionary, not revolutionary ” (Weinberg 1998, 50 or.).

Filosofo postmodernistez eta konstruktibismo sozialaren alde zientziaren soziologian aritzen direnez hitz gogorrak ditu Weinberg-ek (1995a):

“… (talk about postmodernism or social constructivism). You have to be very learned to be that stupid .”

Argi dauka, nola ez!, ikuspuntu zientifikoaren muga, zientziak ezin baitigu ezer esan balioztatu behar dugunari buruz (1995b):“There is one limitation on the scientific world view that I am glad to acknowledge. Science may be able to tell us how explain or to get what we value, but it can never tell us what we ought to value.”

Izan ere, (op. cit .):

“…the question of the value […] on (a scientific statement) is one that is entirely open to individual moral judgment .”

Beraren umore finez, ezin argiago dauka (2000) filosofoen eginkizuna ez dela zientziaz pentsatzea eta aritzea:

“…I am one of those unfortunate souls who do not enjoy reading most philosophers, from Aristotle and  Aquinas to the moderns. I don´t believe that it is actually possible to prove anything about most of thethings that  […] they argue about, and I don´t like being pounded by lemmas and syllogisms. Doubtless a weakness of mine…” 

Are gehiago,  Against Philosophy izeneko kapituluan (1993, 7. kapitulua), filosofoei buruz honela diosku:

“…I know of no one who has participated actively in the advance of physics in the postwar period whose research has been significantly helped by the work of philosophers.”

Filosofoek hain eztabaidagarri bide duten errealismoaz, Sokal-en parodiari buruzko artikuluan, hona

Weinberg-en hitzak (1996):“… for me as a physicist the laws of nature are real in the same sense (whatever that is) as the rocks on the ground .”

Eta arrazionalismoari buruz (1996, 12 or.):

“…By rational processes today we obtain a complete quantitative description of atoms using what is called the “wave function” of the atom. (…) We have replaced the precise Newtonian language of  particle trajectories with the precise quantum language of wave functions, but as far as quantitative rationality is concerned, there is no difference between quantum mechanics and Newtonian mechanics.”

Aparteko lana egin du Nobel saridun honek fisika arloan. Azken bolada honetan soken teoria ulertu nahirik liburu eder bat plazaratu digu (Dreams of a Final Theory ), zeina maisuki Penrose-k (1993) kritikatu baitu The New York Review of Books delakoan bertan. Gainera, Weinbergen zabalkunde-lanak behin eta berriz agertzen zaizkigu literatura aldizkarietan.

Zertan ote dabiltzan hemengo literatura-aldizkariak ez dakit. Weinberg-ek zientziari buruz daukan jarreraz jabetzeko, oro har, ikus zientziaren kontrakoen aurka berak egindako lana (2001b, Facing up: Science and its cultural adversaries).

5. LITERATURA ZIENTIFIKOEN BILA

Zorionez, ezaguera zientifikoaren objektibotasuna ukatzen diotenak oso ongi eta sakon kritikatu dituzte Sokal-ek eta Bricmont-ek —ildo beretik ikus, beste batzuen artean, Gross eta Levitt (1994),edo Weinberg bera (1995a,b)—. Izan ere, goian aipaturiko euskaraz idatzitako bitxikeriak baino askoz borobilduak bildu ditu Sokal fisikariak bere parodian, eta geroago Bricmont-ekin egindako liburuan. Euskal basamortu intelektualean maizegi agertzen diren baieztapen miragarriak baino «serioagoak» dira Sokal-ek bildutakoak, zeren azken horien jatorriak autore sakratu batzuei baitagozkie: J. Lacan, J.Kristeva, T. Kuhn, P. Feyerabend, B. Latour, L. Irigaray, J. Braudrillard, G. Deleuze, F. Guattari, P. Virilio, A. Badiou, H. Bergson eta abarrei.

Hona hemen aipaturiko autoreengan Sokal-ek eta Bricmont-ek salaturiko gehiegikeriak:

1. Etengabe teoria zientifikoez hitz egitea, kasurik onenean teoria horietaz oso ideia sinpleak dituzten bitartean. Gehienetan erabilitako taktika ondokoa da, alegia, terminologia zientifikoa —edo hobeki esanda sasi-zientifikoa— erabiltzea, berorren esanahiaz arduratu gabe.

2. Giza zientzietan eta gizarte zientzietan natur zientziei soilik dagozkien kontzeptuak aplikatzea, inolako justifikazio kontzeptualik edo enpirikorik gabe.

3. Azaleko erudizioa barrabarra erabiltzea, inongo lotsarik gabe, testuinguruan erabat kongruentziarik gabekoak diren termino tekniko mordoa hedatuz.

4. Esanahi gabeko esaldiak manipulatzea. Zenbait autoreengan hitzen toxikapenaz mintza daiteke, hitzak esanahiez inongo ardurarik gabe erabiltzen dituztelako.

Aipaturiko autoreek lotsa gabe idazten dute inongo konpetentzia zientifikorik gabe. Hortaz, berriz ere, ‘erregea biluzik dago(ela)’ esan behar da. Izan ere, iruzur eta zantarkeria intelektual horiek salatu behar dira, inolako dudarik gabe.

Baina gure Euskal Herri txiki honetan Sokal fisikaria amerikar inperialismoko enbaxadore gisa, ia CIAkotzat, aurkeztu dute batzuek zenbait bazterretan. Ez dute jakin, agian ez dute jakin nahi, Sokal Nikaraguan egona dela, denbora hartan sandinistek eskatuta propio, matematikari buruzko irakaskuntza programa bat prestatzearren. (Etxean daukat programa eder horren kopia bat, berari eskatua eta berak —“with my compliments”— bidalitakoa.)

Gizarte- eta giza zientzietan —edo dena delako arlo horretan- murgiltzen diren progreen, modernoen, post-modernoen eta gainerako jendilajearen hitzontzikeria agerian gelditu da Sokal-en parodiarekin eta liburuarekin.

6. SOKAL-EN PARODIA ETA IRUZUR INTELEKTUALAK

Sokal-ek aipatzen dituen autoreak barregarri utzi ditu matematika eta natur zientziak —fisika batez ere— aipatzean egindako hanka sartzeagatik eta lekuz kanpoko aipamen ‘berezi’ eta ulergaitzengatik. Hainbat aipamen oso berezi agerian utziz, liburua barrez lehertzeko modukoa da.

Gure unibertsitateetan nagusi diren irrazionalkeriek eta erlatibismo epistemologikoek erantzun zuzen eta gogorra behar dute. Horretarako, Sokal-ek eta Bricmont-ek gizarte-zientzietan beste zenbait zientziatan —matematikan eta fisikan batez ere— erabiltzen diren kontzeptuak era desegokian erabiltzen direla salatu eta frogatu dute.

Izan ere, ondoko gehiegikeriak azpimarratzen dituzte:

(I) Matematikazko eta fisikazko kontzeptuak gehiegi erabiltzea, gehienetan beraien edukiak ulertu gabe;

(II) gizarte-zientzietan natur zientzietatik datozen analogiak justifikatu gabe erabiltzea;

(III) kontzeptu tekniko gehiegi lekuz kanpo erabiltzea, irakurleak beldurtzeko edo liluratzeko asmoarekin; eta

(IV) zentzu gabeko esaldiak erabiltzea, hizkera esoterikoa era oso ilun eta nahasian erabiliz.

Izatez, autore askok ondoko bost arazoak nahasten dituzte:

(a) Ontologiari dagozkionak: Zer-nolako gauzak daude munduan? Guregandik kanpo dauden gauza horiei buruzko baieztapenen artean, zeintzuk dira benetakoak?

(b) Epistemologiari lotuta daudenak: Nola lortzen dute gizakiek munduari buruzko benetako ezaguera? Nola neurtzen dute ezaguera horren egiatasun maila?

(c) Zer-nolako metodología erabiltzen da kanpoko mundo horren legeak ezagutzeko?

(d) Ezagueraren soziologiari dagozkionak: Gizakiek ezagutzen dituzten egia partzial eta behin-behineko horiek, zein neurritan baldintzatzen dituzte faktore sozial, ekonomiko, politiko, kultural edo ideologikoek? Galdera berbera egin daiteke egiazkotzat hartzen diren ezaguera faltsuei buruz.

(e) Etika indibiduala: Zer-nolako ikerketa motak hasi (edo alboratu) beharko lituzke zientzialari batek?

(f) Etika soziala: Zer-nolako ikerketa motak finantzatu, bultzatu eta lagundu beharko lituzke gizarteak aurrekontu publikoen bidez —edo, alderantziz, zer nolakoak alboratu, debekatu eta zigortu—?

Kasurako, mekanika kuantikoak egoera solidoko fisika ahalbidetu du, zeinak elektronika kuantikoaren bidez konputagailua ekarri duen. Konputagailua onerako —informazio eta komunikazio arloan, adibidez, lan hau plazaratzeko— ala txarrerako —armagintzan edo eta jendea kontrolatzeko— erabil daiteke. Beraz, informatikari dagokionez, hamaika galdera etiko egin daitezke —gizabanakoen aldetik eta gizarte mailan—, baina galdera horiek guztiek ez daukate zerikusirik ezaguera zientifikoarekin, alegia, gure kasuan, mekanika kuantikoarekin. Azken hau naturan dauden lege probabilistiko berezi batzuei dagokie. Besterik ez. Legeak izanik, ez dagozkio inolako erlatibismo motari —ez kultural, ez etiko, ez metodologikoari—.

Sokal-en eta Bricmont-en liburuaren bukaeran zenbait aholku ematen dute nahasketa horietatikirteteko:

(1) Idazten denaz jakitun izatea;

(2) iluna dena ez da halabeharrez sakona, beraz, iluntasuna ez erabiltzea;

(3) zientzia ez hartzea ‘testu’ gisa;

(4) ez imitatzea zientzia zehatzak gizarte-zientzietan aritzean;

(5) autoritatearen kontrako argudioak eta kritikak erabiltzea; eta

(6) eszeptizismo metodologikoa eta eszeptizismo erradikala ez nahastea.

Hortaz,

(i) natur zientziak erabiltzekotan, oso ongi eta sakon ezagutu behar dira;

(ii) gauzak azaltzeko, ahalik eta hizkera errazena erabili behar da —hizkera korapilatsuaren atzean gehienetan, beti ez esatearren, autorearen ezjakintasuna eta harrokeria besterik ez dago—;

(iii) zientzian erabiltzen diren kontzeptuak hizkera arruntetik urrun daudenez, testuinguruan erabili behar dira, daukatenen zentzu espezifikoa gal ez dezaten; eta

(iv) arlo bakoitzak bere metodología duenez, arlo jakin batean lorturiko ondorioak eta emaitzak ezin dira besterik gabe estrapolatu beste arlo batzuetara.

Laburbilduz, Sokal-en eta Bricmont- en lanaren funtsa ezaguera zientifikoari objektibotasuna ukatzen dioten kritika sendoa (eta barregarria) da. Sokal-ek dioenez (1998): “… the article is screamingly funny […]  but the most hilarious parts of my article were not written by me. Rather, they’re direct quotations from the postmodern Masters…” 

Maisu post-moderno horien interpretazioaren lehen araua ondokoa izanik: “Ezein esaldik ez du esannahi berak dioena.”

Sokal-ek (1998) salatzen duenez, ‘intelektual’ berezi horiek zientzia ‘narrazioak’ eta ‘mitoak’ sortzeko praktika soziala besterik ez dela diote: “…they want to see science as just another social practice, which produces ‘narrations’ and myths that are not more valid than those produced by other social  practices,...” 

Azken batean, natur zientzietan eta gizarte-zientzietan egia objektiboak ez daudela diotenei, eta edozein baieztapen zientifiko baieztapen zientifiko hori sortu duen gizabanakoarekiko erlatiboa dela, edo zientzialari hori dagokion talde sozial, politiko, ekonomiko, edo genero eta kultur taldeekiko erlatiboa dela aldarrikatzen diotenei kritika zorrotza egiten diete gure autoreek.

Gainera bi autoreen ustez, iluntasuna eta puntako erlatibismo horrek ezker politikari kaltea besterik ez dio ekartzen. Izan ere, ezkerrak bere eragina areagotu nahi badu, hiritarrei sistema ekonomiko, sozial eta politikoaren analisi zuzena badaukala erakutsi behar die, eta proposatzen duen proiektuak emaitza egokiak izan behar ditu gizartea hobetzeko dauden nahikundeak eta desioak edo nahiak asez.

Chomsky-k (1995) gauza bera salatu du, ezaguera sortu egin behar dela eta haren alde borrokatu eginbehar dela esaten duenean:

“…we’ve implicitly accepted the legitimacy of rational inquiry. If they are to be abandoned, then we cannot proceed until we learn what replaces the commitment to consistency, responsibility to fact,another outdated notion.” 

“…Quite regularly, “my eyes glaze over” when I read polysyllabic discourse on the themes of  poststructuralism and postmodernism…” 

Chomsky-ren iritziz (1995), gaurko sasi-intelektual horiek atzerakoiak besterik ez dira:

“…It strikes me as remarkable that [… they] should seek to deprive oppressed people not only of the joys of understanding and insight, but also of tools of emancipation, informing us that the «project of the Enlightenment» is dead, that we must abandon the «illusions» of science and rationality a message that will gladden the hearts of the powerful, delighted to monopolize these instruments for their own use.” 

Egun gure gizarteak pairatzen dituen gaitzak —langabeziatik hasi eta inflazioa, kanpo-zorra edo eta moneten arteko ezegonkortasunarekin bukatu, arlo ekonomikoa soilik aipatzearren— ez dira inongo mirari esoterikoren bidez desagertuko.

Desioak, nahiak eta gurariak edonolakoak direla ere, gizarte mailan proiektu jakin baten edo batzuen bidez bideratu, bete edo ase beharko lirateke. Horretarako, gero eta zientzia sakonagoa eta konplexuagoa behar dela ez dago batere dudarik. Sorginkeriarekin ez goaz inora. Hobeto esanda, iluntasunak eta esoterismoak totalitarismora eta faxismo berri batera eraman gaitzakete.

Arazoa funtsezkoa da, ez txantxetakoa. Izan ere, Andreski-k (1972) jadanik gizarte-zientzietan zegoen sorginkeriazko joera salatu zuen. Andreski-k frogatu duenez, gizarte-zientzietan azaltzen den balizko zorroztasuna antzinako sorginkeriaren baliokide hutsa da, hitzontzikeria eta argota nagusiak izanik.

Andreski-k ondoko ‘hitzontzikeria- mailaren ekuazioa’ proposatuzuen:

H = h/e – 1 (non H hitzontzikeria- maila den, h handinahia eta e ezaguera.)

Handinahia beti zero baino handiagoa da; norberaren handikeria zero baldin bada, ez du idazten eta berari ezin aplika dakioke ekuazioa. Ezaguera ere beti zero baino handiagoa da, zeren inor ez baita gai guztiez ezertxo ere ez ezagutzeko. Zer dela eta jarri da (–1)?

Ezaguerak handinahia berdintzen duenean, ez dagoelako inolako hitzontzikeriarik. Ezaguera handinahia baino handiagoa denean, hitzontzikeria negatiboa da. Hitzontzikeria negatiboak zehaztasuna esan nahi du. Dena dela, zehaztasunerako muga bat dagoenez, H ezin da inoiz (–1) baino txikiagoa izan. Hitzontzikeriak, aldiz, ez du inolako mugarik: etengabe handitzen da, handinahiaren areagotzearekin eta ezagueraren murrizketarekin batera.

Goiko ekuazioa edozein irakasle, idazle edota kideri ezar dakioke. Saia zaitezte horretan!

7. ONDORIO GISA

Sorgindutako mundu intelektualean agertzen den irrazionalkeria mota puntakoa da. Arazoa ez da soilik gure txoko honetan azaltzen, gure basamortu intelektual honetan agertzen, zoritxarrez arazoa mundo mailakoa da.

Zientzia ulertzeko zenbait ahalegin sendo eta tinko egin behar dira, eta urte askoan gainera. Beraz, askoz ‘hobea’ da inolako eginahalik egin gabe bospasei txorakeria botatzea edozein giza edo gizarte-arlotan: Matematika eta politika nahastuko dira; fisika eta herri-mugimenduak maila berean jarriko; ekonomia eta psikologia parekatuko; arlo guztiak eta jakintza mota desberdinak ‘erlatibo’ modura agerrarazi nahi izanen dizkigute.

Kasurako, faxista nazkagarri hutsak izan direnak ‘pentsalari sakon’ gisa aurkeztuko dira etika berezi baten azpian estalita eta erlatibismo etikoa azken kontraesaneraino eramanen…

Dena da posible Granadan, hots, Euskal Herrian. Izan ere, Sokal-en hitzetan postmodernoentzat, “No sentence means what it says.”

Edozein zientziatan egiten diren barne-kritikak onuragarriak dira oso. Kanpokoak, aldiz, hau da, zientzia mito gisa edo eta sorginkeria modura aurkeztu nahi digutenak salatu beharrean gaude hamaika argudiorengatik, batez ere zientziari buruz ez dutelako ezer ulertzen.

Gure aldetik, Sokal-ekin eta Bricmont-ekin batera ondokoa esan behar dugu, ozenki gainera:

(i) Gure asmoa diziplina guztietan komunak diren —edo izan beharko liratekeen—arrazionaltasunaren eta zintzotasun intelektualaren ezaugarriak defendatzea da; eta

(ii) ezein ezker mugimendu ezin da eraginkorra izan gertakari zientifikoak, balore etikoak eta interes ekonomikoak aintzakotzat hartzen ez baditu.

Azken finean gure esperantza honako hau da, alegia, kultura intelektual arrazionalista eta ez-dogmatikoa bultzatzea, jarrera zientifikoarekin eta ez-zientifistarekin arazoak ikertzea, jarrera hori bere ikuspegian zabala eta ez azalekoa, politikoki aurrerakoia eta ez sektarioa izanik.

Ezkerraren inguruan irakurtzen diren sinplekeriak eta sasi-analisiak oso kezkagarriak dira. Azkenean hitzontzi hutsak besterik ez dira lelokeria horiek plazaratzen dituzten sasi-intelektualak, hitzontzikeria hutsari amaigabeko handikeria gehituz behin eta berriz plazan agertzen direnak.

Ailedi euskal gazteria berria sorginkeria horien guztien erabateko garailea izan. Hala biz!