Hona hemen Bill Mitchell-en arabera, austeritatearen zenbait mito[1]:
(i) Gobernua dirurik gabe geratu da
(ii) Defizitek interes tasak igoko dituzte
(iii) Defizitek hiperinflazioa ekarriko dute
(iv) Defizitek jasanezinezko zorrak gure bilobengan utziko dituzte
(v) Bonu merkatuek etengabeko defizitak dituzten gobernuak zigortuko dituzte
(vi) Defizitek hazkundeari kalte egiten diote, zeren sektore pribatuak eragozten baitie haien ahalegina aurrezkia areagotzeko, etorkizunean ekartzen dituzten zerga handiagoak ordaintzearren
(vii) Enplegu zuzena sortzeak enplegu irrealak sortzen ditu, baliorik gabekoak direnak
(viii) Job guarantee delakoak, hots, enplegu bermeak enplegatzaile pribatuen ahalmena oztopatzen du lan-indarra erakartzeko eta lehiakortasuna behera eraman
(ix) eta abar[2]
Beste alde batetik, Mitchell-ek, enplegu osoa zer den zehaztuz[3], Norvegia-ko[4] egoera goraipatzen du.
[2] Mito guzti horien aurka, ikus argitaratu berri dudan Diru Teoria Modernoa eta finantza ingeniaritza (http://www.buruxkak.org/liburuak_ikusi/2278/Diru%20Teoria%20Modernoa%20eta%20finantza-ingeniaritza.html)
[3] Enplegu ‘osoaz‘, hona Mitchell hiru ezaugarri:
“1. The official unemployment rate is between 2 and 3 per cent, leaning towards the lower edge of the band. So remaining unemployment is of a frictional nature – moving between jobs.
2. There is zero underemployment – that is, no part-time workers signals they desire more hours of work.
3. There is zero hidden unemployment – that is, participation rates are at their peak.”
