Mosler-en eta Hudson-en arteko eztabaida

 Hudson-ek behin baino gehiagotan azpimarratu duenez, AEBak ez dira inoiz euroaren aurka egon: EBko atzerritar trukeko erreserbak AEBek ikusi dituzte beren Altxor Publikoari egindako mailegu gisa: beraren ustez, hortxe datza AEBentzako bazka librearen giltza.

(Hudson-ek Superalismoa izeneko liburua 1972an idatzi zuen, 2003an edizio berria -hitzaurrea, sarrera eta datu berriekin-. 2009ko martxoan, artikulu interesgarri bat plazaratu zuen, gai berberaz[1].)

Eztabaida Hudson-en  Dollar Hegemony and the Rise of China  artikuluaren inguruan da[2]. Hudson-en iritziz, “Orain AEBetako Altxor Publikoak 4 x 1012 dolar zor dizkie atzerritar banku zentralei.”

Aldiz, Mosler-ek dioenez, Fed-ren betebehar bakarra azaltzen da Altxor Publikoko bono horiek (4 x 1012)  epemuga eguneratzen direnean, ordainkizun bilakatzen direnean. Fed-ek banku zentralaren bonoen kontua kargatu egiten du Fed-en eta banku zentralaren erreserba-kontua abonatu egiten du Fed-en. Ez dago beste ezer gehiagorik egiteko.

Hudson-ek: “Banku zentral gehienek beren truke tasak baxu edukitzen dituzte beren dolar sarrerak birziklatuz AEBetako Altxor Publikoko IOU-ak erosteko.” Baina Mosler-ek:  Erosten dituztenak AEBetako finantza-aktiboak dira, Altxor Publikoko bonoak bezala, eta haiengatik ordaintzen dute beren moneta propioan.

Hudson-ek gaineratzen duenez, “birziklatze horrek ahalbidetzen die AEBei beren atzerriko gastu militarra eta beren barneko aurrekontu defizita finantzatzeko 1950etik. Hortaz, Europak eta Asiak beren atzerritar truke mozkinak erabili dituzte polo bakarra den AEBetako base militarrak finantzatzeko…

Mosler-ek, aldiz: AEBetako dolar-gastua ez dute sarrerek mugatzen. Banku zentralak AEBetako dolarrak erosten ditu beren esportazio-industriak babesteko, beren kaltetan. Mosler-en iritziz, AEBetako 4 x 1012 dolarreko kanpo zorra dolarretan da izendatua, ez atzerriko monetan. Hortaz, ez dago inolako arazorik ordaintzeko. (Alderantziz, atzerriko monetan izendatua izan balitz, AEBek arazoa izango zuketen.)

Are gehiago, dolarren atzerritar birziklatzeak AEBetako Altxor Publikoko bonoetan ez dauka inongo zerikusirik AEBek beren inperialismoa finantzatzeko, zeren AEBek nahi duten beste moneta kopuru jaulki baitezakete. Izan ere, AEBetako gobernu-gastu guztia ‘banku kontuetan zenbakiak markatuz’ lortzen da, aspaldian ez dena Bernanke-k argitu zuen moduan[3]. Beraz, Hudson-ek ez dauka arrazoirik, birziklaturiko dolarrek ez baitituzte AEBetako atzerriko abenturak finantzatzen.

Ordainketa-balantzaren kontuei dagokienez, hona hemen bien arteko elkarrizketa.

Hudson-en aburuz, atzerritarrek ez badituzte beren dolarrak birziklatzen AEBetako tituluak  erosiz, orduan beraien monetak altxatuko dira.  Mosler-en iritziz, kausatze prozesua pixka bat desberdina da. Hasten da AEBei ondasun edo zerbitzu bat saltzearekin, atzerritar konpainia dolarretan ordaindua izanik. Ordainketa hori kreditu bat da AEBetako banku-kontu bati dagokiona, beraien izenean, zuzenki edo zeharka. Normalean, konpainia horrek gero dolar horiek salduko lituzke bere moneta propioak lortzearren, moneta propioren obligazio lokalak betetzeko. Haren balantze-orria normalki moneta propioan dago, non atzerritar monetaren jabetzak espekulatiboak kontsideratuko bailirateke. Dolar horien salmentak moneta propioaren altxatzea kausatzen du. Baldin eta banku zentralak ez badu nahi bere moneta propioa altxatzea, berak erosiko ditu dolarrak eta beraiek eduki bere Fed-eko kontuan. Hortaz, atzerritar bankuek dolarrak erosten dituzte beren truke tasak baxu edukitzeko. Haiek uste dute hori beharrezkoa dela beren esportatzaileak lehiakorrak izateko, eta ondorioz, beren esportazio-sektorean langabezia alboratzeko.

Mosler-ek dioenez, normalki atzerritar banku zentralak bere Altxor Publikoko tituluak AEBetako Altxor Publikotik erosten ditu dolarren bidez, zeintzuk merkatuan jadanik erosi baititu.  Ez ditu egiten atzerritar transakzioak AEBetako Altxor Publikoarekin. Atzerritar banku zentralek ez dituzte AEBetako Altxor Publikoko tituluak moneta propioan.

Izan ere, banku zentralek dolarrak erosten dituzte beren esportazio industriak babesteko, eta hori egiten dute beren makroekonomien konturako. Transakzio horiek egitean, atzerritar herrialdeak ongi ezagutzen du zer nolako terminoetan eta baldintzetan arituko den, berak ondasun errealak eta zerbitzuak AEBei saltzen dizkienean, Fed-eko dolar balantzaren trukean.

Atzerritar banku zentralen dolarrak ez dira birziklatzen AEBetako aurrekontu federalaren defizita finantzatzeko, Hudson-ek uste duen bezala. Kasu, AEBetako sektore militarrak gastatzen duenean, ondasun errealak eta zerbitzuak erosten dizkie saltzaileei merkatu-prezioetan. Munduko herrialde askotan gauzatzen dira eragiketa horiek eta herrialde gehienek ez dituzte dolar-balantzak metatzen dituzten Banku Zentralak. Sektore militarrak gastatzen du gainontzeko gobernu-sektoreek egiten duten antzera –Fed-i esanez, alegia, saltzailearen Fed-eko kide bankuko (edo dagokioneko) kontua kreditatuz-.

Egia esan, atzerritar sektoreak dolar aktibo finantzarioak metatzeko desioak ahalbidetzen du gobernu-defizita handiagoa izatea, baina ‘inflazioa’ sorrarazi gabe.

Paul Krugman Nobel saridunak ez du ulertzen prozesu hori[4]. Esportazioak kostu errealak izanik eta inportazioak onura errealak, AEBek aparteko abantailak lortzen dituzte merkataritza defizitetik. Hori dela eta, gainontzeko herrialdeek AEBei esportatzen dizkietenean, hori egiten dute beren makroekonomien konturako.

Hortxe dago desberdintasuna: AEBen defizita AEBentzako onuragarria den bitartean, gainontzeko herrialdeen esportazioa herrialde horien kalterako da.

 

Iruzkinak (1)

Utzi erantzuna

Zure e-posta helbidea ez da argitaratuko. Beharrezko eremuak * markatuta daude